Voorjaar 2022 - Hallenberg (2)
Donderdag 10 maart
Woensdag gewandeld, dus vandaag naar een leuk stadje en een beetje rondrijden. We besluiten naar Bad Laasphe te rijden. De plaatsnaam klink ons bekend in de oren, maar we zijn er nog niet geweest. Onze eerste indruk: niet zo gezellig hier. We rijden een stukje omhoog en parkeren de auto.
We lopen naar beneden naar de doorgaande weg, het centrum? Het ziet er wat shabby en ongezellig uit. Er zit wel een VVV, maar verder ... Een kopje koffie scoren valt nog niet mee. We lopen maar weer terug naar de auto. We passeren een bakker, maar daar kunnen we niet pinnen, dus lopen we verder naar de parkeerplaats.
Dan zien we rechts van ons “Zur Sonne”. Proberen maar! We worden allerhartelijkst onvangen door de Wirtin. Prima koffie en de Wirtin is ook wel in voor een gezellige babbel.
De koffie is gelukt, maar van het stadje Bad Laasphe - ruim 13.000 inwoners - worden we niet echt vrolijk!
We rijden noge even naar Bad Berleburg. Als we de stad inrijden, ziet het er vrij modern uit: winkels links en rechts van de doorgaande weg, erachter een school. Komt druk, maar niet gezellig over. We vervolgen de doorgaande weg en Lilian begint zich iets te herinneren en zegt: “Hier naar rechts.” De weg gaat redelijk steil omhoog. We komen op een mooi plein met een paar restaurants. Ah! Hier waren we in de herfst ook al. Toen waren alle restaurants gesloten, en nu ook. Wat een afgang.
We komen voor de lunch dus toch weer in Frankenberg terecht bij “Hotel Die Sonne“. Dit keer de auto niet beneden in de parkeergarage gezet, maar omhoog gereden: plek genoeg!
Onieuw een uitstekende lunch. Lees net dat het restaurant ook in 2022 weer een Michelin ster heeft gekregen. Na de luch rijden we relaxed terug naar ons prettige hotel, zonder Michelin ster.
Vrijdag
Vandaag wandelen. We kiezen een wandeling die een stukje buiten Hallenberg begint op een parkeerplaats in een scherpe bocht richting Bad Berleburg.
In de herfst hebben we hier ook gewandeld richting de Heidkopf Turm. Die was toen onbereikbaar vanwege door de storm omgewaaide bomen.
We nemen nu de route aan de westzijde van het riviertje de Weife, de A7. Afgelopen herfst zijn we aan de oostzijde van de Weife omhoog gelopen (ook de A7), het eerste deel van die route is een asfaltweg.
Ons pad gaat redelijk steil omhoog en we lopen al spoedig door de sneeuw te banjeren. Aanvankelijk hebben we het zonnetje in de rug maar al spoedig lopen we in de schaduw. Door de sneeuw lopen we verder omhoog.
Op de parkeerplaats genieten we eerst even van de zon.
Daarna rijden we naar Schmallenberg, in de hoop daar een leuke ‘tent’ te vinden voor de lunch. Dat valt nog niet mee, veel restaurants zijn nog gesloten. Als we het al min of meer hebben opgegeven en het stadje uitrijden, zien we links van ons een restaurant met een terrasje in de volle zon: Hotel Stoffels. Proberen!
Men heeft plek. Een gezellige gelegenheid met vriendelijke bediening. De eigenaar heeft kennelijk iets met boeken want op de bar staan veel boeken uitgestald. Het eten is gutbürgerlich.
'Zur Sonne' - ons inziens het enige zonnige plekje van Bad Laasphe
Het pad buigt naar links en na een half uur komen we bij een markering naar rechts: A7.
We besluiten die route te volgen. Al snel komen we op de H5, een vrijwel horizontaal pad op zo’n 670 m. hoogte.
We vervolgen die route tot we bij een t-splitsing komen. De weg die flauw naar links afbuigt (H5) gaat naar de Heidkopf Turm. De weg rechtdoor, de A7, buigt spoedig naar rechts en gaat eerst redelijk vlak maar later steiler naar beneden naar de parkeerplaats.
We nemen deze route. Na een klein uur hebben we deze vrij korte maar best wel afwisselende wandeling afgerond. Maximale stijging 14,3%, maximale hoogte 673 m.
De H5 - gezien in westelijke richting. Wij lopen naar het oosten
Route rond de Eife
Hotel Stoffels in de zon
Na de lunch rijden we nog even naar de outlet shop van Falke: ik heb dringend nieuwe ‘Füßlinge nodig. Lilian koopt ook nog wat sokjes voor onze kleinzoon George. Daarna weer terug naar ons hotel.
Foto-impressie
